W filmie Jacka Bławuta widzimy starzenie się bez retuszu – walkę z chorobami, coraz słabszą pamięć i sprawność fizyczną. Mimo tych ograniczeń bohaterowie podejmują się wyzwania wystawienia w zakładzie karnym największego dzieła Goethego.
Czym jest cykl Filmy do obejrzenia po 60-tce?
W ramach cyklu będą prezentowane filmy, które warto obejrzeć po przejściu na emeryturę. Jeśli chcesz dowiedzieć, dlaczego kino jest nazywane 10 muzą oraz dlaczego warto oglądać i dyskutować o filmach, zapraszam do pierwszego artykułu całego cyklu.
Większość filmów z mojej listy bez problemu znajdziesz w bibliotece, jako dodatek do gazety czy w programie TVP Kultura. W razie problemów z ich zdobyciem, poproś o pomoc rodzinę, sąsiadów lub przyjaciół. Mam cichą nadzieję, że obejrzysz te filmy.
Jakie filmy polecam w ramach cyklu Filmy do obejrzenia po 60-tce?
Choć goni nas czas, reż. Rob Reiner
Prosta historia, reż. David Lynch
Młodzi duchem, reż. Stephen Walker
Buena Vista Social Club, reż. Wim Wenders
Butelki zwrotne, reż. Jan Svěrák
Lawendowe wzgórze, reż. Charles Dance
Pamiętnik, reż. Nick Cassavetes
Żelazna Dama, reż. Phyllida Lloyd
Jeszcze nie wieczór, reż. Jacek Bławut
Pora umierać, reż. Dorota Kędzierzawska
Jeszcze nie wieczór – dlaczego warto obejrzeć ten film?
W naszym zestawieniu nie może zabraknąć polskich filmów. Jeszcze nie wieczór to fabularny debiut Jacka Bławuta, znanego wcześniej z tworzenia filmów dokumentalnych. Do Domu Artystów Weteranów Scen Polskich w Skolimowie przyjeżdża Jerzy, gwiazdor kina i teatru.
Przybycie ekscentrycznego aktora zmienia spokojne życie mieszkańców. Za namową aktora postanawiają wystawić „Fausta” Johanna Wolfganga Goethego. Na ekranie możemy zobaczyć gwiazdy filmowe: Jana Nowickiego, Beatę Tyszkiewicz, Danutę Szaflarską, Ninę Andrycz, Irenę Kwiatkowską czy Romana Kłosowskiego.
Motywem przewodnim utworu jest zakład pomiędzy Bogiem a diabłem o duszę tytułowego doktora Fausta. Faust ma ją oddać Mefistofelesowi, gdy zasmakuje pełni szczęścia i wypowie słowa: Chwilo trwaj, jesteś piękna. Wybór tego dzieła nie jest zresztą przypadkowy. Dotyka on pytań o sens ludzkiego działania oraz możliwości poznawcze człowieka.
Przygotowania do spektaklu przeplatają się ze scenami z życia w domu w Skolimowie. W niektórych momentach zaciera się wręcz granica między rzeczywistością a filmową fikcją. Mądrze, pięknie i często ironicznie opowiedziana historia o blaskach i cieniach jesieni życia.
Więcej o filmie można dowiedzieć się tutaj.
